مقایسه تاثیر تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر تعادل و حس عمقی مفصل مچ پای مردان سالمند

تقویت عوامل موثر در حفظ تعادل می تواند به عنوان یک راهبرد اساسی در درمان مشکلات تعادلی سالمندان باشد. هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر تعادل و حس عمقی مفصل مچ پای مردان سالمند می باشد. از بین 380 نفر مرد سالمند واقع در شهرستان فارسان، 45 نفر به طور تصادفی به 3 گروه 15 نفره تقسیم شدند که ( میانگین سن 04/7±88/69 سال، میانگین قد19/5±64/166 سانتی متر و میانگین وزن 80/4±29/70 کیلوگرم) بود که به طور داوطلبانه دراین تحقیق شرکت نمودند. میزان خطا در بازسازی زوایای مفصلی مچ پا در حرکت های اینورشن و اورشن و تعادل ایستا با تست شارپند رومبرگ و تعادل پویا با تست تست برخاستن و رفتن اندازه گیری شد. دو گروه مداخله، تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی را در مدت 45دقیقه و طی هشت هفته و هر هفته 3 جلسه انجام دادند و گروه کنترل فعالیتهای روزانه را انجام دادند. نتایج تحلیل واریانس یکطرفه نشان داد که در اختلاف میانگین میزان خطا در بازسازی زوایای مفصلی هر سه گروه در زوایای(اینورژن 5،10،15 و اورژن 10،15) و اختلاف میانگین تعادل ایستا و پویای هر سه گروه تفاوت معنی داری وجود داشته است(05/0p?). اما در اورژن 5 درجه تفاوت معنی داری وجود نداشته است(05/0p?)؛ همچنین نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد که گروه تمرینات زنجیره حرکتی بسته تاثیر گذاری بیشتری و تفاوت معنی داری نسبت به دو گروه دیگر داشته است(05/0p?). از یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که تمرینات زنجیره حرکتی بسته به دلیل تحمل وزن تاثیر گذاری بیشتری را نسبت به تمرینات تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر بهبود حس عمقی مفصل مچ پای مردان سالمند می تواند داشته باشد.